Moskou: Gemengde gevoelens

In een maand tijd is het winter geworden in Moskou. Ik kwam aan in de nazomer, nu is de eerste sneeuw al weer gevallen en het minpunt bereikt. Alles gaat zo hard, alles is zo veranderlijk. Het lijkt of, wat ik ook doe, hoe hard in ook ren, ik altijd net achter de feiten blijf aanrennen. De tijd gaat zo snel dat wanneer je net bij lijkt te zijn er al wel weer wat veranderd is, als oplossing laat ik mij maar gewoon meevoeren en probeer geen invloed meer uit te oefenen, maar laat alles komen. Vorige week heb ik Moskou gehaat, deze week ben ik weer verliefd.

Ik heb hier geleerd geduld te hebben. In Moskou zijn volgens mij de langste rijen ter wereld. Uren heb ik al door gebracht in de rij en dat is niet overdreven! Ik wil graag een studentenkaart voor de metro want dat scheelt mij 40 euro per maand, best de moeite waard dacht ik. Moeite, ja, want dat kost het! Eerst sta je in de rij om bij het juiste loket het juiste formulier te halen, dat formulier kan je natuurlijk maar bij één speciaal loket halen dat op speciale tijden open is. Vervolgens moet je met dit formulier naar de universiteit voor een speciale stempel en handtekening. Dat heb ik allemaal braaf gedaan en vervolgens ging ik proberen het formulier in te vullen. Ik bleek de hulp van Tatiana nodig te hebben, ik kwam er niet uit! Werkelijk waar, alle gegevens wilden ze van mij weten, studentenkaartgegevens, paspoortgegevens, registratiegegevens, allerlei nummers.. Ik heb een foutje gemaakt! Oeps, ik heb geprobeerd het met tipex te herstellen en je zag het bijna niet meer, dus ik met dat forumlier naar weer een ander speciaal loket. Ik heb daar anderhalf uur in de tocht staan vernikkelen totdat ik eindelijk aan de beurt was! Eindelijk aan de beurt kijkt die mevrouw mij nors aan. ‘Er zit tipex op’ zegt ze. ‘Deze accepteer ik niet en je hebt ook niet alle nummers ingevuld...’ Ik kan weer helemaaaal opnieuw beginnen! Aaaaaaaaaahhhhrrrggggg!

Dit is niet de enige keer dat zoiets gebeurd.. Arhg! Ik ben Moskou-moe. Ik wil niet meer in de rij, ik wil niet al mijn paspoortgegevens invullen voor een treinkaartje, ik wil gewoon simpel, makkelijk!

Na al deze frustraties wil ik geen blogs schrijven. Moskou is geweldig. Ik wil vertellen over hoe geweldig Moskou is, niet over hoe het mij frustreren kan, hoe het ingewikkeld is, vies en hoe er teveel auto's zijn. Ik wil niet meer vertellen over alle arme mensen op straat, over alle dronken mannen, over dakloze, arme, verminkte mannen die op straat liggen te slapen naast een lege fles wodka. Hoe je op vrijdagavond tussen tien en twaalf beter niet de straat op kan als je hier niet tegen kan en dat mijn Italiaanse vriendinnetje en ik hier een lijst bijhouden van de hoeveelheid mannen die wij hebben zien overgeven in het openbaar.. De Rus zou het verschrikkelijk vinden als ze weten dat dit is wat ik schrijf, Moskou heeft meer dan één gezicht.

Moskou is ook de stad van ontelbaar veel orthodoxe kerken die overal opduiken met hun prachtige gouden koepels, van Leninbeelden, monumenten, het heeft een enorm cultureel erfgoed. Het is een stad die altijd beweegt, een stad die 24 uur per dag open is. De stad waar het in de boekwinkel zelfs om drie uur ‘s nachts druk is. Moskou heeft misschien wel de mooiste metro ter wereld waar elk station een attractie op zich is en de metro elke anderhalve minuut komt. Tegenover elk nors persoon op straat staat een enorm open, warm en gastvriendelijke rus, die je zal uitnodigen, een praatje met je maakt of met je meeloopt als je de weg kwijt bent. Moskou staat vast met ontzettend veel auto’s en de lucht is vervuild, maar er zijn ook heel veel parken. Russen zijn gek op wandelen en leven buiten. De parken zijn vol leven en reuze gezellig. Ik denk dat wij kunnen leren van hoe de Moskoviet met zijn tijd omgaat. Er wordt hier keihard gewerkt, maar wanneer men vrij is gaat met men het gezin, de familie, vrienden of lekker met zijn tweetjes naar een park of een andere prettige plek. Kinderen rennen in het rond, er wordt gegeten en gelachen. Ik vind het heerlijk om door het park te lopen en deze groepen mensen te zien, de kinderen zijn uitgedost in warme jasjes en laarsjes en meestal loopt er ook nog gezellig een hond mee. Hier zie je een totaal andere rus dan op de drukke straten.

Behalve school, onderzoek en werk doe ik natuurlijk ook nog toeristische dingen. Ik probeer op te gaan in de Moskovische manier van leven en ben naar de bioscoop geweest, ga naar school, doe boodschappen en eet in de typische Russische kantines. Na een maand begin je al aardig aan je plek te wennen. Ik heb al favoriete cafeetjes, een favoriete supermarkt en weet waar de meeste metrostations liggen, maar natuurlijk laat de toeristische trekpleisters niet aan mij voorbij gaan!

Afgelopen dinsdag ben ik naar de opera geweest! Ik was in mijn leven nog nooit naar een opera geweest, wat niet uitzonderlijk is, denk ik. Dat zouden we nou vaker moeten doen! Ik had via internet twee goedkope kaartjes voor mij en Marika op de kop getikt, op het derde balkon, dus geen geweldige plaatsen dachten wij, maar ach het gaat om de ervaring en bovendien de opera speelde in het Bolshoj Theater! Eenmaal daar was het theater op zich inderdaad al een ervaring, al het goud, het marmer en de kroonluchters, dat zie je niet elke dag. Het bleek dat wij wel een mooie plek hadden uitgezocht, we zaten bijna in het midden op de voorste rij van het derde balkon. Wij keken, wat niet de bedoeling is natuurlijk, zo in de orkestbak en hadden een geweldige uitkijk over de zaal en op het podium. Een opera is onwijs bijzonder, een enorm orkest, de zang, het decor, de hoeveelheid mensen, echt leuk! Even heel wat anders!

Dat is het leuke aan Moskou, het is altijd even heel wat anders... Alles gaat snel ik ga van de ene emotie naar de andere. Van het ene avontuur weer naar het volgende.. Het ene moment ben ik Moskou-moe het andere moment ben ik weer overtuigd.

Nog even de plekken die je niet mag missen:
Hebben jullie trouwens gezien dat als je op foto's klikt je een grote weergave ziet en een soort diavoorstelling?

Christus Verlosserkathedraal