Moskovische wijsheden

Het een en ander heb ik geleerd over Moskou deze week. Deze nieuwe ontdekkingen en vaardigheden zijn onmisbaar voor een leven in Moskou.

De persoonlijke ruimte van Russen is voor mijn gevoel ongeveer een milimeter. Ik hoorde ooit dat die van Amerikanen anderhalve meter is. Er zijn hele studies aan gewijd, het wordt 'proxemics' genoemd. Het zorgt in ieder geval bij mij voor de nodige verwarring en ongemakkelijkheden. Ik denk, uiteraard, dat de gene die zo kort achter mij staat iets uit mijn tas probeert te pakken. Wanneer ik schichtig om mij heen kijk blijkt die gene gewoon onschuldig te staan dagdromen. Ook loop ik regelmatig tegen iemand aan of schrik mij een ongeluk als iemand mijn aandacht probeert te trekken door tegen mij zij te tikken. 

Het is misschien toch ook een vorm van het 'sovjet-gelijkheidsdenken'. Iedereen kijkt  boos, maar het lijkt wel alsof iedereen elkaar kent. Iedereen spreekt heel persoonlijk en komt als snel binnen de persoonlijke ruimte. Iedereen woont hier dan ook hutjemutje in alle oude appartementen. Sergei bijvoorbeeld, de jongen waarmee ik woon, was ook al snel 'lekker zichzelf'. Ik deel een appartement met de Russische Sergei en Anastasia, een stel van eind twintig. Oja, en met hun dikke kat! Zodra Russen thuis zijn trekken ze hun pantoffels aan en een speciale outfit voor in huis. Sergei heeft niet een erg uitgebreide outfit voor in huis, hij loopt altijd lekker rond in een iets te kort sportbroekje. En zeg nou eerlijk.. Waarom niet? Zodra ik thuis kom heb ik mijzelf nu al aangeleerd om lekker comfortabele kleren aan te doen, alleen wel wat meer dan alleen een klein broekje. 

Ik heb ook geleerd dat Moskou misschien heel snel gaat, maar dat je veel geduld moet hebben. Een week heeft het geduurd voordat het internet werkte op mijn kamer. Elke dag als ik thuis kwam vroeg ik ernaar en werd er gebeld.. Bijna tien dagen later was hier een mannetje. Sergei en hij hebben ongeveer een uur lang op mijn bank gezeten om te proberen het werkend te krijgen. (En dit mannetje stelde al gniffelend de vraag: in Nederland, daar rookt toch iedereen de hele dag wiet?) Ik mocht uiteraard het een en ander invullen onder de naam Chris Rikesj (рикeш) waarvan ik in twijfel trek of ooit iemand het gaat lezen. Stempel erop, uiteraaard. Pfff! De eerste dag op de universiteit was ook al zo een gedoe! Bureaucratie! 

Ik heb ook geleerd dat wanneer de securitypoortjes piepen er van je verwacht wordt dat je gewoon door loopt. Ik moet door twee security checks voordat ik bij mijn lokaal ben en zonder pasje kom je er sowieso niet doorheen. Wat was nou het punt... Ik moest naar het kantoor van de talenafdeling om een pasje te laten maken... Het probleem was echter dat dit zich binnen het gebouw bevind, om daar binnen te komen heb je een pasje nodig. Er waren heeel wat codes en stempels voor nodig om dat op te lossen.

De universiteit is buitengewoon indrukwekkend. Ik zal wat foto's plaatsen onder mijn bericht.  Van binnen weet je niet wat je ziet! Sowieso ruikt het er zoals van die oude dames die langs lopen en zo een parfumwalm om zich heen hebben hangen ruiken. Het schijnt met haar 36 verdiepingen ongeveer 5000 lokalen te hebben. Er zitten dan ook naar schatting bijna 47000 studenten op deze universiteit. (Waarvan er geloof ik welgeteld 15 engels spreken ;)) Ik zit in een klasje met drie Italianen en een vrouw uit de VS. Er schijnen uitzonderlijk veel Italianen in Moskou te zitten. Niet voor het mooie weer en het lekkere eten, maar waarschijnlijk wegens de crisis. Dit terzijde. 

De stad zit nog altijd vol verassingen. Ik zal weer wat foto's delen. Ik had eigenlijk de moed willen hebben om een portret van de zwerver op de hoek te maken. Wij zit daar vrolijk elke dag. Hij heeft geen tanden, maar wel een hond. Hij zit daar tegen een lantaarnpaal boeken te lezen. Stiekem hoop ik dat hij Pusjkin leest, of Tolstoj.

Van buiten.

Van binnen.